"Sir, you look like Mitch."

Jesse Tyler Ferguson
(Image Source)

versus 

Me

“Who is Mitch?”
“Mitch. Mitchell from Modern Family.”
“NOOOoooo!!! I don’t want to look like Mitch!!!”

Or something to that effect is how a dialogue went between one of my students and I this morning. Now what I find quite curious about her statement is the peculiar timing. I usually have a stubble. I’m not fond of shaving, so I just use a clipper to quickly spruce my beard to a two-day trim. This morning I actually shaved properly, splattered toner and moisturized. “You look ten years younger,” is what a colleague told me. Why the student should compare me with Mitchell on this particular day is unusually baffling. Not only is Jesse Tyler Ferguson, the actor that plays Mitchell Pritchette in the TV-series Modern Family, my senior by a couple of years, on this particular day we look a decade apart.

Jesse Tyler Ferguson
(Image Source)

versus 

Me

So let’s compare Mitchell and myself. He, is older. I'm younger. Okay, just three years younger, but still. Mitchell is out of shape; I'm not. Yes, I'm no beefy hunk either, I will admit it, but I'm not sagging -- yet. He has an unfortunate sense of style. I may not be a fashion slave, but I do have a sensible aversion of checkered clothes. He has what one can obviously refer to as a ginger beard, while I usually display an auburn stubble. He is evidently gay, with the fame and salary that warrants the paparazzi's attention, while I'm questionably bi-sexual with neither the fame nor the salary to have strangers take pictures of me without my shirt on. If I want shirtless pictures of myself on the Internet I have to take them and post them myself.

So what do the character Mitchell and myself have in common that causes my student to "compliment" me as Mitchell's doppelgänger? Mismatched red hair? He is a strawberry blond, while I'm more of a light auburn. A fair skin? Pink cheeks? A slowly receding hairline? Jobs that require talking? (Mitchell is a lawyer and I'm a literature lecturer.)

I guess in Korea all Caucasian gingers look alike. ;-)

Self-Portrait: Fighter

Blue House

Yesterday I visited the Blue House, the official residency of the South Korean president. I wrote a little more about the Blue House on my martial art blog: Soo Shim Kwan.

Myeongdong Fantasy Festival 2011

Today I went to the 2011 Myeongdong Fantasy Festival. Myeongdong is a trendy fashion districts in Seoul. I went to a particular item on the fantasy festival list, namely a live drawing. Here's one sketch I made.

Since it was a fantasy festival I decided to dress in steam punk for the occasion. Coincidentally this matched with the clothes of the two models so I volunteered for one sitting.

Self-Portrait: Kukkiwon Gangster

There's a story behind this photo, but I have an appointed I need to rush to it so I cannot tell it now. It has something to do with these people and this event. The title of the photo "Kukkiwon Gangster" makes a reference to this excellent book.

Self-Portrait: Mouths

My previous Afrikaans post concerned the topic of self-portraits. In it I argued that the artist's self-portraits are not by default acts of exhibitionism nor narcissism. For the former the primary audience is someone else. This is not the case with a self-portrait where the primary audience is the self. For the narcissist the primary audience is also the self, but the narcissist derives not his chief pleasure from the process of making the self-portrait. A narcissist is equally satisfied with looking at his reflection. For the artist, however, the creative process of making the self-portrait is the chief enjoyment. Looking at and enjoying the resultant artwork is valued higher than the self-in-the-artwork.

The post also made me realize that it has been a very long time (probably a year) since I took some self-portraits. I have some new material (i.e. clothes I bought in Thailand) that I'll have to try out soon. But for now, here is a couplet of (skew) mouths.

Gedagtes omtrent selfportrette

'n Vriendin stuur gister vir my 'n boodskap en sê dat Rembrandt se 1630 selfportret haar aan my eie selfportrette laat dink. Ek het nooit van te vore aktief my neiging tot selfportrette (gewoonlik in die vorm van digitale fotos, maar soms ook as sketse) vergelyk met die van ander (bekende) kunstenaars nie, maar die selfportret is 'n goedgevestigde tradisie onder kunstenaar.

Wat ek skielik besef het, is dat die selfportret nie ekshibisionisme nog narsisisme is nie. Vir 'n ekshibisionis is die primêre gehoor juis nie die self nie, maar die ander. Die ekshibisionis kry sy of haar prikkel daarin om sy of haar liggaam of persona te vertoon aan 'n gehoor. Vir die ekshibisionis is die kunsproses grootliks irrelevant. Daar is nie juis 'n selfbepeinsing nie. Nie 'n selfondersoeke nie. Bloot 'n selfvertoning. Die fokus is uitsluitelik uiterlik geprojekteer.

Die kunstenaar se selfportret verskil hierin omdat die primêre gehoor nie die ander is nie, maar die self. Die primêre fokus is nie uiterlik gerig nie, maar innerlik. En daar is klem op die kunsproses. Die kunsproses wat die genot bring, maar deur die proses vind ook introspeksie plaas. Die proses fasiliteer selfondersoeke, wat ek glo een van motiverings vir die selfportret is. Die selfondersoeke is tweedelig. Dit is inderdaad 'n selfondersoeke van die psigo-analitiese aard (of miskien in die ouer bygelowige tradisie dat 'n mens se karakter in sy gelaatstrekke bespeur kan word, byna soos die afmetings van jou skedel jou persoonlikheid kan ontbloot, of jou palmlyne jou fortuin kan verklap). Tweedens is die selfportret vir die kunstenaar 'n weerspieëling van sy of haar kunsvaardigheid. Weens die bekendheid van die tema kan die kunstenaar makliker die vlak van sy of haar kunsvaardigheid bepaal. Die selfportret is in baie gevalle 'n selfveroordelende aktiwiteit.

Narsisisme is ook selfondersoekend, maar narsisisme verskil daarin dat dit nie 'n (kuns)proses vereis nie. Die selfverliefde vind genoegsaam bevrediging bloot in sy of haar refleksie in 'n spieël. Dit lei nie na selfondersoekende selfveroordeling nie, eerder selfprysing. Omdat daar nie juis 'n "proses" is nie, is daar ook nie juis 'n "bepeinsing" nie. In hierdie opsig is daar 'n hedendaagse weergawe in die vorm van selfoon-selfportrette wat hier in Korea as "selca" bekendstaan--"self-camera". Terwyl ek glo dat party van hierdie selcas vir dieselfde redes gedoen word as my selfportrette en die selfportrette van ander kunstenaars (die kreatieweproses as medium tot selfondersoeke), is die meeste selcas eenvoudig die vervanging van die spieël met die selfoon.



Rembrandt het in sy lewe verskeie selfportrette geskilder sodat 'n mens duidelik die ouderdomsproses kan bespeur. En dit verstaan ek ook. Ek het lank terug begin om 'n selfportret-foto te neem, elke jaar op my verjaarsdag. Anders as ander verjaarsdagfotos wat geneem word om die dag te herdenk en te onthou, is hierdie verjaarsdagselfportrette se doel baie meer spesifiek. Ek wil sien hoe ek oud word. Hoe my gelaatstrekke verander. Hoe my neus en ore en plooie groei. In die opsig is dit die direkte inversie van die narsisis se obsessie met sy of haar ewigjeugdige skoonheid. Dis nie die vasvang van ewige jeug nie, maar eerder die vasvang (en betreuring?) van konstante veroudering. Dis duidelik 'n kunstenaarsaktiwiteit wat seker slegs gedeel word met filosowe en ontwikkelingspsigoloë.

'n Verjaarsdag

Birthday Boy

Verlede Vrydag was my verjaarsdag. Ek wou toe al daaroor geskryf het, maar die tragedie in Japan het my verjaarsdagie na so 'n onbenulligheid laat lyk. Soos een blogger dit stel:

"Ek staan weer eens verstom oor die absolute nietigheid van die mens en die irrelevansie van die daaglikse denke, obsessies en bekommernisse en ‘n kaboel ander onbelangrike kwessies waarmee ons onsself besig hou."

Ek is in stemming met sy sentament.

My broer, in 'n e-pos om my geluk te wens, het dit natuurlik anders gestel, soos net familie kan:

"Ek wens jou alle sterkte toe, en wens jou God se seen toe. Jou verjaarsdag is nou gelink aan iemand se dood die dag voor dit, en 'n natuurramp in Japan."

'n Vriendin van hom se ma is die vorige dag aan kanker dood en daarom dan is my verjaarsdag weens kronologiese nabyheid -- ten minste in sy gemoed -- nie net verbind aan die Japanese tragedie nie, maar ook aan die tannie se afsterwe.

In elektroniese korrespondensie met 'n vriend moes ek erken dat:

"Ek moet net nie te veel dink oor Alexander die Grote nie en dat hy die bekende wêreld teen 32 verower het nie."

En voeg toe sommer ewe astrant by:

"Ek's darem op een manier beter is Alex. Ek het 33 gehaal . . . hy nie."

Soos verlede jaar het ek maar gewerk op my verjaarsdag soos dit 'n volwassene betaam. Op Vrydae het ek nie 'n swaar werkslas nie. Ek gee twee redelike maklike klasse -- al te saam drie ure lank. Anders as verlede jaar was daar nie 'n verassende wit kombers oor die Koreaanse landskap net -- daar was slegs die koue. Soos twee jaar gelede moet ek bieg:

"[M]y selfbeeld is gesond, ek is emosioneel en finansiëel onafhanklik. Ja ek sukkel nog met baie van die ou sondes van toe, maar nou is ek darem vertroud met my demone."

Ek is inderdaad in 'n plek in my lewe waar ek redelik goed vertroud is met myself.  Ek weet wat is my goeie punte; ek weet veral waar is my swakplekke. Dit is 'n deel van ouer word waaroor ek dankbaar is. Nie dat hierdie kennis my enigsins help om die "ou sondes" en "demone" te oorkom nie, maar ten minste skok hulle my nie meer nie. Ek is bewus van hulle onwelkome teenwoordigheid en weet al te goed dat ek nie "al te goed" is nie. Dit bring 'n nederige eerlikheid tot gevolg. 'n Eerlikheid wat selfvoldaanheid en selfgeregtigheid vinnig in die bek ruk.

Passion 5 Bakery

Die middag van my verjaarsdag het ek besluit om 'n oulike bakery waarvan ek gehoor het, genaamd Passion 5, te gaan opspoor. (Sien hier vir Google Maps aanwysings in Koreaans.) Ek vra toe sommer twee kollegas -- een van my departement en een uit 'n ander departement (hulle is vriende) -- of hulle lus is om saam te gaan vir 'n middag van gebak-verkenning. So bederf ek myself toe met allerande lekkernye. (Ek het hulle nooit gesê dis my verjaarsdag nie -- ek was nie lus vir die onnodige aandag nie. Een van my klasse het in elk geval vir my gesing vroeër die dag. Dit was genoeg joligheid wat my konstitusie kon hanteer vir een dag.)

Die volgende dag is ek genooi vir middag ete by my "African American mom". Sy het 'n paar mense genooi en lekker kosgemaak. Gewoonlik reël ek self  'n verjaarsdagkuiertjie, maar hierdie jaar was ek nie lus om enige iets te reël nie. Die Sabbatmiddagete was baie aangenaam al was die mederheid van die mense teenwoordig nie juis vriende nie. Daardie aand het ek die heel aand 'n Koreaanse reeks wat ek verlede jaar begin kyk het op my rekenaar gekyk, totdat ek die laaste episode so net voor sonsopkoms klaar gekyk het.

So tel die jare af . . .

Handtekening

Soms, wanneer ek na iets luister (byvoorbeeld 'n preek of 'n seminaar of so iets), dan teken ek graag. Ek is een van daai mense wat beter luister terwyl ek "doodle." Die probleem is dat ek nie altyd papier byderhand het nie. Dis nie noodwendig 'n probleem nie aangesien ek altyd 'n hand byderhand het. Onderaan is 'n tekening wat ek gemaak het, sommer so op my linkerhand.

Self-Portrait: Grappling

Technically this is not a self-portrait since I didn't take the photo. It was taken during last Sunday's grappling tournament that I partook in and sent to me by an acquaintance, a fellow competitor named Justin.

Self-Portraits: Brazen

Self-Portrait: Kruisbeen

Self-Portrait: Highlights

Self-Portraits: Cherries

Self-Portraits: Quickly

A friend of mine has two tripods, so he offered to lend me one. This will make life much easier as far as my self-portraits are concerned. In the past I balanced my camera on a pile of books, stacked on my ironing board. Now I actually have an adjustable tripod to use. These two "quick" photos are the happy result of the tripod.

Self-Portraits: "White Glove"

I stumbled upon these self-portraits on my computer just now, which I had taken at the beginning of 2009. Maybe I was too shy to post them back then, but since all personal blogs are, in part, exhibitionist, here they are in all their jocund silliness.