I've mentioned before that my favourite poem in English is Maya Angelou's "Still I Rise". This year, while teaching 19th & 20th Century American Poetry I got to spend some time with Angelou's work again. The poem that my students seemed to like the most (based on the amount of essays that focussed on it) is the poem "Africa." It is quite a striking poem in which the African continent is anthropomorphised as a beautiful woman who is metaphorically ravaged by colonialists, who also "took her young daughters / sold her strong sons / churched her with Jesus / [and] bled her with guns". The poem ends with the woman "rising", "although she has lain" and "now . . . striding", suggesting that she refuse to submit and give up hope, but instead rise above her oppression and adversary. Like "Still I Rise" the poem shows the victim rising above her situation. The poem that really stood out for me this time, however, was "Phenomenal Woman". It might be because many people have asked me in recent months about my ideal woman, and while ideally a good figure does score some points, it is more her confidence in herself--her at homeness in her body--that makes a woman sexy. The poem "Phenomenal Woman" really captures this.
I just now saw this interpretation of Oprah Winfrey of "Phenomenal Woman" and "Still I Rise". Phenomenal! In the YouTube video below, Oprah starts to speak at 2:45 and begins with the excellent performance of parts of the two poems at 3:30.
The Canadian actress/singer Amy Sky did a pretty good job of putting "Phenomenal Woman" to music.
It is difficult to speak about Maya Angelou and not mention her poem "I Know Why the Caged Bird Sings". Do read it. It is beautiful.
Showing posts with label work. Show all posts
Showing posts with label work. Show all posts
Classes Next Semester
(Image Source: University of Texas at Austin)
I received the list of classes that I'm most likely going to teach next semester.
- 19th Century English Romantic Poetry
- British & American Essays
- English Prose Reading & Response Writing
- English Short Stories
- Literature & Visual Arts (Shakespeare Films)
- Intermediate English Listening & Conversation
My basic contract requires me to teach twelve hours a week. I'm usually teaching fifteen or sixteen hours. This coming semester I'm requested to teach eighteen hours! The reason is that our department is losing three lecturers. One resigned, one was fired (or rather, his contract is coming to an end and the department chair told him that his contract will not be renewed), and another is going on a research sabbatical. With three less lecturers, us remaining professors need to carry the extra burden.
The problem, however, is that this will again prevent me from doing any research of my own. The maximum a typical university lecturer teaches is twelve hours, usually less, with the assumption that they will also work on research and writing academic papers. Since I'm consistently teaching over twelve hours, my department does not expect any research output from me. And, of course, the extra hours I'm teaching count as overtime for which I get extra money, but unfortunately I'm not doing much for my academic career apart from gaining teaching experience in a variety of subjects. While this is a good way to solidify my base as a well rounded English literature lecturer, it is not doing much for my scholarly career.
I'm teaching two new subjects next semester: Prose Reading & Response Writing and Short Stories. While I look forward to teaching new subjects, it means a lot of extra preparation, compared with classes that I have taught before. We have also chosen a new textbook for the Listening & Conversation class, so this class will also require extra preparation. The idea of teaching six overtime hours and technically three new classes has me exhausted just thinking about it. I had hoped to enrol into an official Korean language learning course next semester, but that seems unlikely now.
In the liminal space between the end of this semester and the beginning of next semester I will be teaching a Winter School class: Research Methodology. Again. Every time I teach I'm told that it will be the last time the class is taught. I really hope this will indeed be the last time. Although it is only a one credit course, it is terribly time consuming and needlessly stressful.
In the liminal space between the end of this semester and the beginning of next semester I will be teaching a Winter School class: Research Methodology. Again. Every time I teach I'm told that it will be the last time the class is taught. I really hope this will indeed be the last time. Although it is only a one credit course, it is terribly time consuming and needlessly stressful.
My knorrige Koreaanse kollega
Daar is 'n knorrige Koreaanse doktor in die Engelse departement waar ek werk. Die eerste jaar wat ek hier begin werk het, het ek gewoond geraak daaraan dat hy heuwige humeuruitbarstings het tydens departementele vergaderings. Ek is bly om te rapporteer dat hy intussen aansienlik stiller geraak het en hy nogals lanklaas so 'n uitbarsting gehad het. Dis natuurlik ook effe senutergend wat 'n mens kan nie help om te wonder of die spanning intussen ontploffingsdruk opgebou het nie, en die volgende uitbarsting tot waansinnige bezerktheid gaan lei.
In elk geval, die Koreaanse doktor is bot. Hy ignoreer almal en die kere wat hy sowaar met my 'n uitruil van sinne gehad het (ek wil dit nie 'n gesprek noem nie), kan ek letterlik op my vingers tel. Wanneer ons verby mekaar loop of onsself gelyktydig in die sekretaresse se kantoor vind ignoreer hy my eenvoudig soos 'n koning die tuinjonge.
My moeder het vele male aan my 'n staaltjie vertel van my tweede oudste broer wat dit moeilik gehad het onder een onderwyser in hoërskool. Om een of ander rede het die onderwyser net 'n gly gevang in my broer en die lewe vir hom baie ongemaklik gemaak. My moeder se raad aan my broer was om die onderwyser met volhoubare vriendelikheid te behandel. Haar praktiese raad was om die onderwyser altyd en met 'n breë glimlag te groet. Glo het my broer die raad geneem en uit sy pad uit gegaan om dit te doen. Selfs wanneer hy die onderwyser van ver af gesien het, het hy gretig vir hom gewaai en geglimlag. Ons moeder se wysheid het glo vrugte afgewerp, want volgens haar was my broer en die onderwyser later dik vrinne. Ek besluit toe om ook haar raad te volg en begin toe 'n veldtog van vriendelikheid teenoor my knorrige Koreaanse kollega. Elke dag as ek hom sien gee ek hom 'n groot gulle glimlag met 'n gepaardgaande “Good morning,” Good day,” “Good afternoon,” of “Hello” (afwisseling is goed, alvorens dit eentonig raak). Ondanks my hardste pogings het hy my bly ignoreer. Partykeer, as ek hom onkant gevang het, mog hy moontlik 'n “Annyong haseyo” (hello in Koreaans) gemompel het.
Ek was byna gereed om tou op te gooi totdat ek uitvind dat een van my ander nie-Koreaanse kollegas glad nie die stiltebehandeling ontvang nie. Ek gaan steek toe by hierdie kollega op om uit te vind wat hy anders doen. “Nee,” sê die kollega, “wanneer ek hom sien, groet ek hom in Koreaans en gee aan hom 'n klein buigie.” Ek kon dit nie glo nie, die knorrige Koreaanse kollega wil hê ek moet vir hom buig en in Koreaans groet. Ek is toe sommer vies toe ek dit hoor en alles in my skop daarteen om hom die plesier te gee.
Ek is glad nie suinnig met my Koreaanse respek nie. Ek groet in Koreaans met die eervolle buigingtjie aan allerande mense: die tannie by die bakkery, die busdrywer, die mannetjie agter die kaartjietoonbank by die flieks. Hierdie is mense wat laer in die sosiale werksklas is as ek—'n universiteitsdosent—tog gee ek nie om hom hulle met oordrewe respek te behandel nie.
Die eerste ding wat my irriteer van die situasie is die verwagting dat ek hom in Koreaans moet groet. Hierdie is allermins die Engelse departement. Vir watter rede moet ons in 'n ander taal kommunikeer in die Engelse departement? Hy is allermins 'n doktor in Engelse letterkunde en is die taal totaal magtig. Daarbenewens is daar drie ander Koreaanse dosente in ons departement van hoër portuur as hy—die een was 'n akademiese dekaan, die ander eertydse departementshoof van die Joernalistieke department, en die derde is tans die departmentshoof van die Engelse departement—wat my gedurig in Engels groet en geensins van my verwag om voor hulle te buig nie. Ook gee ek nie om om vir hulle die nodige knik van die kom of lyf te gee nie, en doen partykeer so heel natuurlik en gemaklik.
Die blote verwagting van die knorrige Koreaanse kollega dat ek aan hom sulke Koreaanse respek moet wys—respek wat ek met oorgawe aan meeste Koreane wys—maak dat ek dit glad nie vir hom wil wys nie. My respek is iets wat ek vrylik gee; dis nie afdwingbaar nie.
Met na betragting dink ek dat die heuwige rebellie in my nie bydrae tot 'n Christen-karakter nie, en dat ek die geleentheid kan gebruik om nederigheid te beoefen. So ek het intussen begin om hom in Koreaans te groet (in die Engelse departement!) en 'n knik van die kop te gee. Voorwaar het hy intussen begin om my terug te groet in Koreaans (in die Engelse departement!).
Noudat ek hom die respek gee wat hy so graag na smag, word ek nie meer geïgnoreer nie. Dis nie asof hy skielik met my begin klets nie, maar ten minste groet hy my ook nou terug. Maar o, dis moeilik. Ek doen dit met knersende tande!
In elk geval, die Koreaanse doktor is bot. Hy ignoreer almal en die kere wat hy sowaar met my 'n uitruil van sinne gehad het (ek wil dit nie 'n gesprek noem nie), kan ek letterlik op my vingers tel. Wanneer ons verby mekaar loop of onsself gelyktydig in die sekretaresse se kantoor vind ignoreer hy my eenvoudig soos 'n koning die tuinjonge.
My moeder het vele male aan my 'n staaltjie vertel van my tweede oudste broer wat dit moeilik gehad het onder een onderwyser in hoërskool. Om een of ander rede het die onderwyser net 'n gly gevang in my broer en die lewe vir hom baie ongemaklik gemaak. My moeder se raad aan my broer was om die onderwyser met volhoubare vriendelikheid te behandel. Haar praktiese raad was om die onderwyser altyd en met 'n breë glimlag te groet. Glo het my broer die raad geneem en uit sy pad uit gegaan om dit te doen. Selfs wanneer hy die onderwyser van ver af gesien het, het hy gretig vir hom gewaai en geglimlag. Ons moeder se wysheid het glo vrugte afgewerp, want volgens haar was my broer en die onderwyser later dik vrinne. Ek besluit toe om ook haar raad te volg en begin toe 'n veldtog van vriendelikheid teenoor my knorrige Koreaanse kollega. Elke dag as ek hom sien gee ek hom 'n groot gulle glimlag met 'n gepaardgaande “Good morning,” Good day,” “Good afternoon,” of “Hello” (afwisseling is goed, alvorens dit eentonig raak). Ondanks my hardste pogings het hy my bly ignoreer. Partykeer, as ek hom onkant gevang het, mog hy moontlik 'n “Annyong haseyo” (hello in Koreaans) gemompel het.
Ek was byna gereed om tou op te gooi totdat ek uitvind dat een van my ander nie-Koreaanse kollegas glad nie die stiltebehandeling ontvang nie. Ek gaan steek toe by hierdie kollega op om uit te vind wat hy anders doen. “Nee,” sê die kollega, “wanneer ek hom sien, groet ek hom in Koreaans en gee aan hom 'n klein buigie.” Ek kon dit nie glo nie, die knorrige Koreaanse kollega wil hê ek moet vir hom buig en in Koreaans groet. Ek is toe sommer vies toe ek dit hoor en alles in my skop daarteen om hom die plesier te gee.
Ek is glad nie suinnig met my Koreaanse respek nie. Ek groet in Koreaans met die eervolle buigingtjie aan allerande mense: die tannie by die bakkery, die busdrywer, die mannetjie agter die kaartjietoonbank by die flieks. Hierdie is mense wat laer in die sosiale werksklas is as ek—'n universiteitsdosent—tog gee ek nie om hom hulle met oordrewe respek te behandel nie.
Die eerste ding wat my irriteer van die situasie is die verwagting dat ek hom in Koreaans moet groet. Hierdie is allermins die Engelse departement. Vir watter rede moet ons in 'n ander taal kommunikeer in die Engelse departement? Hy is allermins 'n doktor in Engelse letterkunde en is die taal totaal magtig. Daarbenewens is daar drie ander Koreaanse dosente in ons departement van hoër portuur as hy—die een was 'n akademiese dekaan, die ander eertydse departementshoof van die Joernalistieke department, en die derde is tans die departmentshoof van die Engelse departement—wat my gedurig in Engels groet en geensins van my verwag om voor hulle te buig nie. Ook gee ek nie om om vir hulle die nodige knik van die kom of lyf te gee nie, en doen partykeer so heel natuurlik en gemaklik.
Die blote verwagting van die knorrige Koreaanse kollega dat ek aan hom sulke Koreaanse respek moet wys—respek wat ek met oorgawe aan meeste Koreane wys—maak dat ek dit glad nie vir hom wil wys nie. My respek is iets wat ek vrylik gee; dis nie afdwingbaar nie.
Met na betragting dink ek dat die heuwige rebellie in my nie bydrae tot 'n Christen-karakter nie, en dat ek die geleentheid kan gebruik om nederigheid te beoefen. So ek het intussen begin om hom in Koreaans te groet (in die Engelse departement!) en 'n knik van die kop te gee. Voorwaar het hy intussen begin om my terug te groet in Koreaans (in die Engelse departement!).
Noudat ek hom die respek gee wat hy so graag na smag, word ek nie meer geïgnoreer nie. Dis nie asof hy skielik met my begin klets nie, maar ten minste groet hy my ook nou terug. Maar o, dis moeilik. Ek doen dit met knersende tande!
My Afrikaanse speltoetser-panarie
Boer-in-Ballingskap het vir my hierdie skakel gestuur waar 'n mens 'n gratis Afrikaanse speltoetser en woordafbreker kan aflaai. Omdat dit 'n Pharos-produk kan 'n mens vertrou dat dit 'n goeie produk is.
Die enigste probleem is dat hierdie speltoetser werk in tandem met Microsoft Word. Ongelukkig gebruik ek nie Microsoft Word op my persoonlike rekenaar by my woning nie. Byna al die programme op my rekenaar is oopkode ("open source") gratis programme. Ek gebruik die Open Office-pakket as my woordverwerker. Ek het wel die Microsoft Office-pakket op my kantoorrekenaar, maar wanneer ek by die werk is, funksioneer ek eksklusief in Engels en het dus nooit behoefte aan 'n Afrikaanse speltoetser nie. So bevind ek my dan tans in 'n paradoksale-panarie. By die huis waar ek by tye 'n Afrikaanse speltoetser benodig kan ek dit nie gebruik nie, en by die werk waar ek dit kan gebruik het ek dit nie nodig nie.
Bid vir jou vyande
Ek werk by 'n Christenuniversiteit. Daar is baie godsdiensgefundeerde universiteite in Korea. Die feit dat my universiteit 'n Christenuniversiteit is, het sekere implikasies. Onder andere word daar van my verwag om my klasse met gebed te open. Baie van die studente is nie protestants nie (in Korea word daar—tereg—onderskeid getref tussen protestantse Christenne en Katolieke Christenne). Buiten vir 'n paar Katolieke Christene in my klasse, is daar ook Boedhiste en ateïste. Daar word van die studente verwag om respekvol te wees tydens die opening van elke klas; gelyktydig probeer ek ook hulle resprekteer deur nie onnodige lang of dogmatiese gebede te bid nie. My tipiese gebed lui iets soos volg:
“Dear God, Thank you for loving us. Please be with us during this class. Please also be with our families and friends. In Jesus' name—Amen.” Soms maak ek my gebed telegrammaties kort: “Dear God, Thank you. Amen.” Die studente lag gewoonlik hiervoor. Ander kere bid ek langer, veral as daar spesifieke behoefte is; byvoorbeeld wanneer die studente 'n toets gaan skryf, of 'n voordrag moet lewer, of moeg en/of honger lyk—dan bid ek vir kalmte, fokus, krag, uithouvermoeë of watookal die situasie vereis. Ek probeer om nie tot 'n rympie te verval nie en die gebede altyd opreg en relevant te hou.
Maar dis nie waaroor ek eintlik in hierdie inskrywing wil praat nie. Ek wil eintlik praat oor iets wat verlede week met my gebeur het. Ek's nie een van daardie Christene wat alewig die stem van God hoor nie. Ek kan nie met oortuiging sê dat ek al ooit die Stem van God as 'n duidelike vibrasie van klankgolwe wat bons teen my oordrom ervaar het soos party ander Christenne blykbaar gereeld beleef nie. Die naaste wat ek daaraan gehad is wat ek bloot “indrukke” sal noem. Ek het die “indruk” gekry dat die Heilige Gees iets vir my probeer kommunikeer. Selfs hierdie “indrukke” is aansienlik minder as wat party mense glo het, so wanneer ek wel sulke “indrukke” kry probeer ek om daarna te luister. Ek wens ek kan sê dat ek meer gehoorsaam daaraan is, maar ek weet dat dit nie altyd my reaksie is nie.
In elkgeval, nou die dag, terwyl ek my gebedjie aan die begin van 'n klas sê, toe kry ek 'n “indruk.” Die indruk was iets aan die hand van: “Hoekom bid jy altyd vir julle familie en vriende? Dis maklik. Jesus sê dat jy moet ook vir jou vyande bid.”
So deesdae probeer ek ook om vir my en my studente se vyande te bid. Ek moet eerlik wees en sê dit kom nie natuurlik nie. Eerstens omdat ek nie juis vyande het nie. Daar is nie spesifieke mense met wie ek in vyandigheid is nie en nagte oor wakker lê nie. Daar's dalk 'n klompie mense waaroor ek nou nie juis gaande is nie, en dan is daar die politici vir wie ek min ooghare het, so ek gooi hulle maar almal binne die “vyande”-kategorie. Oor die algemeen kom ek redelik gemaklik oor die weg met meeste mense. Ek is redelik “laid back.” Maar dalk is die gebed nie vir my nie. Dalk is dit vir my studente en hulle verhoudinge, hulle familie en vriende en vyande. Ek weet nie presies hoe my gebed insae het in iemand anders se vyandige-relasies nie. Ondanks, ek probeer nou maar ook vir ons vyande bid.
Jesus se uitdaging—nee, opdrag—om vir jou vyande te bid, om jou vyande selfs lief te hê, oortuig my van die bonatuurlike aard van hierdie religie. Dit is 'n absoluut onnatuurlike ding om te doen. Dit is daarom 'n bonatuurlike vereiste—iets heeltemal buite die natuurlike aard van die mens. Dis 'n goddelike karaktereienskap, sulke onvoorwaardelike liefde. Daarom is dit ook slegs God wat ons met daardie vermoeë kan bemagtig. Die dan, dat ons daarvoor moet bid.
“Dear God, Thank you for loving us. Please be with us during this class. Please also be with our families and friends. In Jesus' name—Amen.” Soms maak ek my gebed telegrammaties kort: “Dear God, Thank you. Amen.” Die studente lag gewoonlik hiervoor. Ander kere bid ek langer, veral as daar spesifieke behoefte is; byvoorbeeld wanneer die studente 'n toets gaan skryf, of 'n voordrag moet lewer, of moeg en/of honger lyk—dan bid ek vir kalmte, fokus, krag, uithouvermoeë of watookal die situasie vereis. Ek probeer om nie tot 'n rympie te verval nie en die gebede altyd opreg en relevant te hou.
Maar dis nie waaroor ek eintlik in hierdie inskrywing wil praat nie. Ek wil eintlik praat oor iets wat verlede week met my gebeur het. Ek's nie een van daardie Christene wat alewig die stem van God hoor nie. Ek kan nie met oortuiging sê dat ek al ooit die Stem van God as 'n duidelike vibrasie van klankgolwe wat bons teen my oordrom ervaar het soos party ander Christenne blykbaar gereeld beleef nie. Die naaste wat ek daaraan gehad is wat ek bloot “indrukke” sal noem. Ek het die “indruk” gekry dat die Heilige Gees iets vir my probeer kommunikeer. Selfs hierdie “indrukke” is aansienlik minder as wat party mense glo het, so wanneer ek wel sulke “indrukke” kry probeer ek om daarna te luister. Ek wens ek kan sê dat ek meer gehoorsaam daaraan is, maar ek weet dat dit nie altyd my reaksie is nie.
In elkgeval, nou die dag, terwyl ek my gebedjie aan die begin van 'n klas sê, toe kry ek 'n “indruk.” Die indruk was iets aan die hand van: “Hoekom bid jy altyd vir julle familie en vriende? Dis maklik. Jesus sê dat jy moet ook vir jou vyande bid.”
So deesdae probeer ek ook om vir my en my studente se vyande te bid. Ek moet eerlik wees en sê dit kom nie natuurlik nie. Eerstens omdat ek nie juis vyande het nie. Daar is nie spesifieke mense met wie ek in vyandigheid is nie en nagte oor wakker lê nie. Daar's dalk 'n klompie mense waaroor ek nou nie juis gaande is nie, en dan is daar die politici vir wie ek min ooghare het, so ek gooi hulle maar almal binne die “vyande”-kategorie. Oor die algemeen kom ek redelik gemaklik oor die weg met meeste mense. Ek is redelik “laid back.” Maar dalk is die gebed nie vir my nie. Dalk is dit vir my studente en hulle verhoudinge, hulle familie en vriende en vyande. Ek weet nie presies hoe my gebed insae het in iemand anders se vyandige-relasies nie. Ondanks, ek probeer nou maar ook vir ons vyande bid.
Verlang alweer na Hong Kong
Ek het gehoop om Hong Kong te besoek gedurende die onlangse langnaweek verlede week in Korea, tydens Chuseok. Laasgenoemde is Korea se Danksegginsdag waartydens mense tribuut bring aan hulle voorouers. Chuseok is basies 'n herfs oesfees. In Korea is die dag voor en na Chuseok ook vakansiedae. Vanjaar het Chuseok op 'n Maandag geval, dus was dit 'n lank naweek waartydens ek gehoop het om êrens heen te gaan. Ongelukkig het my departement my nie die hele naweek afgegee nie en kon ek nie so vêr rond rits nie. Seker 'n goeie ding, want dit spaar my geld. Tog, ek dink ek verlang na Hong Kong. Daar is iets omtrent die energie van Hong Kong waarvan ek hou. Ek dink nie ek sal daar wil bly nie, maar 'n paar dae so af en toe sou lekker wees.
Sal maar te vrede moet wees met 'n bietjie Kantonese (Hong Kong) pop-musiek: Andy Lau en Kelley Chan.
En nog 'n Andy Lau oldy:
Sal maar te vrede moet wees met 'n bietjie Kantonese (Hong Kong) pop-musiek: Andy Lau en Kelley Chan.
En nog 'n Andy Lau oldy:
Aliens
If you could send a message to aliens (of the extra-terrestrial kind), what would you say to them? I like the letter by Hank of the Vlogbrothers to aliens. He does a really good summary of the human species.
If you are living in a foreign country, like myself, then the term "alien" is applied to you. My identification card in Korea states "Alien Registration Card".
So recently a fellow alien was videotaped while he was shouting in a bus and beating up an old Korean man. The video has gone viral in Korean online video sites like Daum TV-pot and has also made its way onto YouTube. The man apparently misunderstood the Korean guy who was saying something along the lines of 내가 여기 앉아, meaning "you can sit here." 내가, which means "you" is pronounced "nega" which sounds a little like "nigga", i.e. "nigger." So the African-American guy apparently thought the old Korean man was calling him a nigger and went bonkers. This is an apparent case of cultural miscommunication.
But not so fast. The African-American dude shouts back at the old man in Korean 개새끼야, which is the equivalent to "fuck you!" So this guy took the time to learn very offensive Korean swear words, doing it with perfect pronunciation, but he cannot understand something simple like 내가 여기 앉아?! Let's assume that this is true, that he doesn't know what 내가 means, but knows what 개새끼야 means, what does that tell us about his character? For him it was more of a priority to learn to cuss in Korean that to learn the simple pronoun "you"?
Don't tell me its because black people experience racial discrimination in Korea and so that excuses his behaviour. Just two days ago I again experienced racial discrimination myself on the subway. I went to take a seat next to someone in the train and immediately this Korean person got up and went to sit in another seat. I've experienced this enough times to see it for what it is -- racism. Yes, some Koreans are racist and not only towards black people. Still, even though I felt offended by the woman's behaviour I didn't shout 개새끼야 at her. Why? Not because I didn't feel offended -- I do -- but because that is not the kind of person I am. Let's, for the sake of the argument, assume that the Korean old man did call this African-American guy nigger. Does that really warrant that kind of rage and violence? Seriously, this guy needs some Jesus-Love to heal his heart, for he must have experienced the worst kind of racism, oppression, hatred and torture for that word to trigger such a reaction.
In one easy swoop this "tough guy" has reinforced the stereotypes of foreigners in Korea being unmannered, disrespectful and uncivilised. His actions has strengthened the stereotype against black people as violent and barbaric, and he has made my life and the lives of all other foreigner teachers in Korea much more difficult. I'm ashamed on behalf of all foreign residence in Korea. I feel serious pity towards all black foreigners that this guy is representing in the eyes of Koreans. Not to mention another stereotype, that of Americans as arrogant and bombastic also strengthened by this loud and dirty-mouthed individual.
Onto another alien: Lady Gaga. She came out with a rather nice country music-influenced song, "Yoü And I". Did you see the music video? Disturbing and sexy in a mermaid-fetish / Frankenstein-fetish / necrophilia kind of way. Apart from a secret mermaid fantasy, not really my kind of thing. I like, however, the cover by Korean-American David Choi and Lisa Lavie. Not two voices that I would have imagined to go well together, but they pull it off pretty well.
The most beautiful part of the song is that line: "muscle cars drove a truck through my heart."
An all time favourite "alien song" is Sting's "Englishman in New York". "I'm an alien, I'm a legal alien, I'm an Englishman in New York." I sometimes choose this song when I'm singing in a noraebang (karaoke).
A random post on random thoughts about random aliens would probably be incomplete without a list of some of the aliens I find most attractive: Leeloo from Fifth Element; Neytiri from Avatar; Sil from Species; Seven-of-Nine / Borg from Star Trek; T-X from Terminator 3; Leela from Futurama; Alien from Alien; and Captain Jack Harkness from Doctor Who / Torchwood.
If you are living in a foreign country, like myself, then the term "alien" is applied to you. My identification card in Korea states "Alien Registration Card".
So recently a fellow alien was videotaped while he was shouting in a bus and beating up an old Korean man. The video has gone viral in Korean online video sites like Daum TV-pot and has also made its way onto YouTube. The man apparently misunderstood the Korean guy who was saying something along the lines of 내가 여기 앉아, meaning "you can sit here." 내가, which means "you" is pronounced "nega" which sounds a little like "nigga", i.e. "nigger." So the African-American guy apparently thought the old Korean man was calling him a nigger and went bonkers. This is an apparent case of cultural miscommunication.
But not so fast. The African-American dude shouts back at the old man in Korean 개새끼야, which is the equivalent to "fuck you!" So this guy took the time to learn very offensive Korean swear words, doing it with perfect pronunciation, but he cannot understand something simple like 내가 여기 앉아?! Let's assume that this is true, that he doesn't know what 내가 means, but knows what 개새끼야 means, what does that tell us about his character? For him it was more of a priority to learn to cuss in Korean that to learn the simple pronoun "you"?
Don't tell me its because black people experience racial discrimination in Korea and so that excuses his behaviour. Just two days ago I again experienced racial discrimination myself on the subway. I went to take a seat next to someone in the train and immediately this Korean person got up and went to sit in another seat. I've experienced this enough times to see it for what it is -- racism. Yes, some Koreans are racist and not only towards black people. Still, even though I felt offended by the woman's behaviour I didn't shout 개새끼야 at her. Why? Not because I didn't feel offended -- I do -- but because that is not the kind of person I am. Let's, for the sake of the argument, assume that the Korean old man did call this African-American guy nigger. Does that really warrant that kind of rage and violence? Seriously, this guy needs some Jesus-Love to heal his heart, for he must have experienced the worst kind of racism, oppression, hatred and torture for that word to trigger such a reaction.
In one easy swoop this "tough guy" has reinforced the stereotypes of foreigners in Korea being unmannered, disrespectful and uncivilised. His actions has strengthened the stereotype against black people as violent and barbaric, and he has made my life and the lives of all other foreigner teachers in Korea much more difficult. I'm ashamed on behalf of all foreign residence in Korea. I feel serious pity towards all black foreigners that this guy is representing in the eyes of Koreans. Not to mention another stereotype, that of Americans as arrogant and bombastic also strengthened by this loud and dirty-mouthed individual.
Onto another alien: Lady Gaga. She came out with a rather nice country music-influenced song, "Yoü And I". Did you see the music video? Disturbing and sexy in a mermaid-fetish / Frankenstein-fetish / necrophilia kind of way. Apart from a secret mermaid fantasy, not really my kind of thing. I like, however, the cover by Korean-American David Choi and Lisa Lavie. Not two voices that I would have imagined to go well together, but they pull it off pretty well.
The most beautiful part of the song is that line: "muscle cars drove a truck through my heart."
An all time favourite "alien song" is Sting's "Englishman in New York". "I'm an alien, I'm a legal alien, I'm an Englishman in New York." I sometimes choose this song when I'm singing in a noraebang (karaoke).
A random post on random thoughts about random aliens would probably be incomplete without a list of some of the aliens I find most attractive: Leeloo from Fifth Element; Neytiri from Avatar; Sil from Species; Seven-of-Nine / Borg from Star Trek; T-X from Terminator 3; Leela from Futurama; Alien from Alien; and Captain Jack Harkness from Doctor Who / Torchwood.
Faux Pas!
 |
| Image Source |
I still feel awful and deservedly so.
Things to do before I fly
 |
| Source |
But before I can do all that I need to clean my apartment -- or at least find the source of that funny smell!
I hope to post relatively regular updates to the blog or to my Twitter account while on holiday -- or at least as regular as the places I will be visiting will allow. I'm not to sure how "free" my Internet access will be Laos and China.
My Twitter information is in the sidebar.
Colour Associations
Next semester I'm teaching a class on Presentation & Public Speaking again. I think this will be the fourth time teaching it. In any case, in one of the classes we discuss the symbolic associations with different colours. I plan to show my students this animation. Notice the associations with the different colours; red, for instance, indicates pain (inflammation) or anger. The animation will be a great introduction to the lesson.
Some Korean Rock to Soothe the Soul
I finished grading papers and entering the final grades into the online system a short while ago -- just in time of the midnight deadline.
And now some good Korean Rock by KangSan-E to soothe the soul. The song's name is "Iguana". I've been listening to KangSan-E quite a lot since I was introduced to him by my dongsaeng. "Iguana" is one of my favourite songs at present. It makes me wanna sing-along, jump up and dance.
And now some good Korean Rock by KangSan-E to soothe the soul. The song's name is "Iguana". I've been listening to KangSan-E quite a lot since I was introduced to him by my dongsaeng. "Iguana" is one of my favourite songs at present. It makes me wanna sing-along, jump up and dance.
Research Papers and L2
 |
| Source |
"Lady Macbeth persuades him by stimulating his manhood."
Working with L2 speakers sure has its perks!
Busy, but in a good way
 |
| Source |
Two weeks back I had a hair cut. A serious hair cut. I mean like a REAL hair cut. It short. Stubble short. I'll upload a photo soon.
Last night I stayed up so that I could Skype with my brother, a close friend, and my grandparents. Went to bed at 2:30.
I'm pretty busy. But in a good way. Still, I'm looking forward to my vacation to start. In the meantime, a little song by Lenka.
Classes for Next Semester
(Image Source: University of Texas at Austin)
I've received the list of classes I will be teaching next semester:
- Presentation & Public Speaking
- Listening & Conversation (Intermediate)
- English Composition (Essay Writing)
- Practical English Writing
- 19th & 20th Century American Poetry
19th & 20th Century American Poetry got cancelled last year. I will try and sell the class better this year and will not freak out the students with talks of many essays, thinking for themselves, heated group discussions, and all the other things I told them last year. Instead, I will surprise them with these after the date for dropping classes has passed.
I also enjoy the Presentation class a lot. I've taught it enough times for it not to require tremendous preparation and since the students have to give presentations frequently, it doesn't involve to much (paper) grading, which is a blessing considering that I'll have two writing classes.
I look forward to next semester. Now, I just need to get through the final exams next week and the heaps of grading that awaits me in the weeks to come.
English Register Role Playing
Because the Korean culture is so heavily influenced by Confucian ethics, there is a big emphasis on hierarchy. This is reflected in the language, particularly the Korean vocabulary. Different words are used when addressing people of higher up or lower down the status hierarchy. Register in Korean is very clear cut. In English we also use different register when talking to our seniors versus to our peers, in formal settings versus informal settings. But because register in English is more a way of talking, than just a choice of vocabulary, Korean students seem to think that English does not have register. To help my one class today see how different register is required I had them pair up and do a role playing game discussion exercise to the following roles:
- Master / Slave
- Employer / Employee
- Parent / Child
- Teacher / Student
- Newly Weds
- CEOs of two big companies
Tearchers' Day
Yesterday, 15 May, was Teachers' Day in Korea. On Teachers' Day, students give their teachers cards, carnations and gifts.Since Teachers' Day fell over the weekend this year, students celebrated it either on the Friday before or the Monday after the weekend.
This is what I got:
A carnation, of course, since it is traditional. I got a carnation both on Friday and today (Monday).
Some lemon scented shower gel and body butter from The Body Shop.
Chocolates.
A shirt with bow-tie from STCO (Shirts & Tie Coordination). Blue is not the best colour on me, but I'll make it work by combining it with browns. Apart from the colour, it is too big so I will try and exchange it if possible (and maybe even choose a more flattering colour). I like the bow-tie. It will make me look much more like a typical English literature professor.
This is what I got:
Alien Invasion
 |
| Source |
Some of their suggestions, in no particular order, include:
- Steal the alien technology and destroy the aliens with their own technology.
- In case you fail to escape, disguise yourself as an alien.
- Find something that the aliens like and negotiate your get-away.
- Flee to the mountains; basement, subway.
- Flee to the underground subways.
- Fight back mercilessly.
- Don't attack them without a good strategy.
- Enlist in the military
- Learn the alien language
- Pledge your allegiance to them
- Canned food (obviously)
- Perfume (to hide your smell from not washing)
- Chocolates (for bribing aliens)
- Digital cameras (to take pictures of the aliens)
- Extra underwear
- Alien anti-biotics
- MP3-player
Notisie
Vanoggend was ek laat -- seker sowat 5-10 minute -- vir ons weeklikse departementele vergadering. Ek was nog nooit afwesig vir die vergadering nie en hierdie was die eerste keer in die byna drie jaar wat ek hier werk dat ek laat kom.
Niemand het dit eens opgemerk nie . . .
Niemand het dit eens opgemerk nie . . .
Wie se name onthou ek eerste
Ek het 'n skokkende neiging ontdek in hoe ek my studente se name onthou. In volgorde:
1. Ywerige studente
Ek is geneig om die ywerige studente wat gewoonlik voor in die klas sit se name eerste te onthou.
2. Ekstroverte
Die ekstroverte studente wat gretig is om te gesels is nie noodwendig die die A+ studente nie. Nietemin, omdat hulle so sosiaal is en nie wegkruip agter Konfusiaanse aangeplakte skaamkry nie, onthou ek makliker hulle name.
3. Aantreklike studente
Ek voel glad nie trots op hierdie kategorie nie, maar dis ongetwyfeld 'n neiging wat ek opgelet het en wat ek nie kan ignoreer nie. Ek onthou beslis die aantreklike studente se name makliker. Dit laat my geweldig oppervlakkig voel.
4. Die teenoorgesteldes
Die besonderse lui, alewige laat, en onaantreklike studente is ek geneig om ook vinnig hulle name te leer. Ook erge lelike studente herken ek vinniger.
Wat oorbly is die algemene, medioker, niks-uitsonderse, skaam, stil, lui studente. Ek onthou hulle name aansienlik later as die ander. So wat is die les? Dit blyk eintlik eenvoudig te wees; as jy wil hê ek moet jou naam vinnig leer en onthou, trek my aandag. Jy kan dit op 'n positiewe manier doen soos om ywerig te wees, of op 'n negatiewe manier, soos om alewig laat te kom vir klas, maar solank jy my aandag op 'n manier trek sal ek jou naam vinnig leer ken.
1. Ywerige studente
Ek is geneig om die ywerige studente wat gewoonlik voor in die klas sit se name eerste te onthou.
2. Ekstroverte
Die ekstroverte studente wat gretig is om te gesels is nie noodwendig die die A+ studente nie. Nietemin, omdat hulle so sosiaal is en nie wegkruip agter Konfusiaanse aangeplakte skaamkry nie, onthou ek makliker hulle name.
3. Aantreklike studente
Ek voel glad nie trots op hierdie kategorie nie, maar dis ongetwyfeld 'n neiging wat ek opgelet het en wat ek nie kan ignoreer nie. Ek onthou beslis die aantreklike studente se name makliker. Dit laat my geweldig oppervlakkig voel.
4. Die teenoorgesteldes
Die besonderse lui, alewige laat, en onaantreklike studente is ek geneig om ook vinnig hulle name te leer. Ook erge lelike studente herken ek vinniger.
Wat oorbly is die algemene, medioker, niks-uitsonderse, skaam, stil, lui studente. Ek onthou hulle name aansienlik later as die ander. So wat is die les? Dit blyk eintlik eenvoudig te wees; as jy wil hê ek moet jou naam vinnig leer en onthou, trek my aandag. Jy kan dit op 'n positiewe manier doen soos om ywerig te wees, of op 'n negatiewe manier, soos om alewig laat te kom vir klas, maar solank jy my aandag op 'n manier trek sal ek jou naam vinnig leer ken.
Geldloos; foonloos
Die probleem was natuurlik dat ek baie onverwagse uitgawes beleef het. Die motorongeluk het sy eis gehad, familie krisisse, en wie weet wat nog meer. Te veel dinge wat nie binne my begroting wou bly nie.
Ek is, vir alle praktiese doeleindes, op die oomblik geldloos.
Ek het 'n pot halfvol munte. En natuurlik het ek my kredietkaard indien dit moet. Gelukkig is daar darem kos in my yskas en kruidenierskas. Ongelukkig gaan ek paar van my maandelikse aktiwiteite moet prysgee. Ek gaan byvoorbeeld nie hierdie maan Taekkyeon kan oefen nie.
Maar dis nie al -loos wat ek op die oomblik is nie. Ek is ook selfoonloos. Ek het vandag toe ek by die OTM was om my geldsake te bestudeer my selfoon daar vergeet. Dis nogals 'n semi-krises. Korea is 'n redelike tegemoedkomende plek en 'n mens kry verbasend genoeg nogals dinge terug wat jy verloor het. Ek het bevoorbeeld al my beursie verloor en weer terug gekry. Die probleem met my foon is dat dit nie sommer net nog 'n foon is nie -- dis allermins 'n Galaxy Tab, wat selfs by Koreaanse standaarde iets spesiaal is.
Ek sal more by die Lost-and-Found op kampus gaan hoor of iemand dit nie dalk daar ingehandig het nie. Intussen bid ek maar. Hierdie is nie iets wat ek net kan vervang nie. Ek het die foon op 'n twee jaar kontrak waarvan ek nog vier maande gebruik het; maw daar is nog 20 maande op die kontrak oor! En omdat ek hieraan betaal, het ek nie regtig in my begroting ruimte om nog so 'n kontrak te open nie. Bid asseblief saam met my.
Ek was so ontsteld toe ek besef het dat ek my foon verlê het, dat ek nie verder kon konsentreer nie en het huistoe gekom voordat ek klaar vir al more se klasse voorberei het. Hoe ookal, 'n onderwyser moet altyd voorbereid wees, so dis nou terug werk toe . . .
Opdatering -- 8 Maart, 10vm.
God is goed. My gebede is beantwoord. Ek het vroeg vanoggend die departmentsekretaresse gevra om rond te bel en te hoor of iemand nie dalk my selfoon êrens ingehandig het nie. Na my eerste klasvanoggend is ek gou terug na die departementele kantoor toe om te hoor of daar enige nuus is, en sowaar! Binne sy Voorsienigheid het iemand dit inderdaad by die Lost and Found gaan inhandig en die sekretaresse dit reeds in 'n oulike geskenkpakkie vir my reg gehad. Dit was inderdaad 'n (wonderbaarlike) geskenk!
Subscribe to:
Posts (Atom)